Vandaag is het minder vreemd. Jij die van de zijlijn toekijkt en ik die in het lege veld stap. Een leeg veld om te zijn. Ik kijk je nog even aan en dan ga ik. Het veld in.
Hier sta ik dan. Nee, ik wil hier niet staan. Ik wil gewoon niet staan. Mijn lichaam zoekt hurkend de vloer op. Ik ga liggen. Op mijn rug. Mijn handen rusten op het hout en liggen beiden een twintigtal centimeters van mijn heupen verwijderd. De palmen zijn lichtjes naar boven gedraaid.
Hier lig ik. Een tweetal meter van je verwijderd. Mijn hoofd het dichtst bij jou. Voor ik mijn ogen sluit, zie ik een vlieg op het plafond. Zij ook is getuige. Mijn mondhoeken maken een kleine trekkende beweging.
Heb je dat gezien? Weet jij ook waarom ik glimlach? Waarschijnlijk niet. Ik dwaal even af en nodig me uit om mijn lichaam van binnenuit te voelen. Ik merk hierbij eerst de kilte van de vloer op.
Meer naar binnen. Mijn ogen draaien in hun kas. Alsof ze in mij wensen te kijken. In mijn borstkas. Wat beweegt daar? Wat dient zich daar aan? Een grote zucht dient zich aan. En vingers die wat in de lucht wriemelen. Nog een zucht. En verder niets.
Ik blijf liggen. Ik heb geduld.