Ik lig nu echt in het midden van deze plek. Het is ondertussen echt mijn plek geworden. Hoeveel keren reeds ben ik hier geweest? Samen met jou? Steeds samen met jou? Jij was er altijd. En ik ook. Ik kreeg de ruimte keer op keer.
En nu ook. Ook al voelt die ruimte nu wat krapper. Oh, ja, veel krapper. Mijn knieën komen nu nog dichter naar mijn navel toe. Ik voel spanning in heel mijn lichaam opbouwen. Mijn hoofd beweegt een beetje naar links. Draait een beetje naar boven. Keert dan terug, om dan wat naar rechts te draaien.
Mijn handen vinden een weg naar mijn gezicht. Ik lig met mijn gezicht op de grond. Mijn knieën en tenen drukken zich in de grond. De druk in mijn handen verhoogt. Ze duwen als het ware op mijn gezicht en vinden een weg omhoog, langs mijn wangen, zo naar mijn schedel. En daar.
Daar duwen ze nog harder tegen mijn schedel aan. Wonderlijk, want mijn hoofd reageert daar positief op. Schuurt zich een weg doorheen mijn beide handen. Ik ben misschien nog maar drie centimeter verder geschoven. Mijn hoofd eerst.
En dan valt even die intense spanning weg. Even pauze precies. Mijn lichaam neemt pauze. Ik heb hier niet veel in te zeggen. Ik blijf erbij en voel dat het goed is. Het is OK. Deze druk en spanning die nu weer opkomt is OK. Het stimuleert me zelfs om nog meer doorheen mijn handen een weg te vinden.
Mijn hoofd draait eens naar de ene kant, -wat verder, wat meer, of wat minder-, dan naar een andere hoek. Ik voel een licht schokkende beweging vanuit mijn navelzone komen. Mijn tenen grijpen naar de vloer en zetten zich wat schrap. Het schokken helpt mijn lichaam, mijn hoofd steeds eerst, om zo nog verder door die vernauwing van mijn handen te gaan. Mijn handen zijn mijn handen niet.
Ja, ik ga verder, mijn lichaam ontvouwt zich langzaam. Mijn handen schuiven langs de zijkanten van mijn hals. En ik val opnieuw stil. Wat inspannend! Ik weet. Het voelt alsof ik mijn geboorte in beweging zet. Een hergeboorte. Niet mijn echte. Mijn innerlijke getuige weet dit. En stemt ook toe dat het goed is. Mijn innerlijke getuige blijft waakzaam bij hoe het is. En voelt dat het veilig is. Dat het juist zit.
En hup, er komen weer enkele schokkende bewegingen door mijn lichaam. Ze voelen eerder als voortstuwende golven aan. Mijn hoofd is vrij. Nu nog mijn schouders. Mijn handen hebben deze reeds vast alsof ze me de gewaarwording willen geven, en zo ook de mogelijkheid een weg te vinden voor mijn schouders doorheen deze nauwe opening die mijn handen creëren voor mij.
Het is intens. Het is ook sensueel. Het voelt aan als een dieptemassage. Als een bevestiging van mezelf ook. Een bevestiging dat ik en mijn lichaam samen vallen. Eén zijn. En ik voel dat ik iets meegenomen heb. Ik benoem het mijn spirituele ik, of zo. Ik voel me, - oh zo sterk !
En dan, eindelijk, floep, mijn schouders duwen zich een weg doorheen mijn
handen. Ik lig plat op mijn buik. En ik voel me geen slappe pop. Ik voel me levendig. Voldaan. En ik heb dorst. Ja, dorst. Mijn mond opent zich en trekt mijn hoofd in verschillende richtingen. Vervolgens maak ik sabbelende bewegingen. Het is alsof ik aan de borst van mijn moeder lig. Ook al heb ik daar geen herinneringen aan. Ze heeft me nooit de borst gegeven. Het voelt alsof ik borstmelk drink. Ik voel, ik wil dit tekort, dit lijfelijk te kort, dit tekort in mijn impliciet geheugen, goed maken, in me opnemen. Hier besef ik dat ik een deel van mijn post-partum tijd aan het herschrijven ben. En ik smak en ik sabbel tot mijn hoofd en nek moe zijn en ik kan rusten.
Wow, ik neem de tijd om dit in mijn lichaam te integreren. Ik hoor je dichterbij komen en ik hoor je zeggen. Zachtjes. In mijn oor. Maar ik hoor het goed. Eén woordje. Een belangrijk woordje om het helemaal rond te maken. Deze keer hoor ik het goed. En mijn lichaam drinkt het op tot diep in mijn cellen. Ik hoor jou. Ik hoor je zeggen: Welkom!
Of is het mijn innerlijke stem die dit aan mezelf zegt?
Er wellen enkele warme, stille tranen over mijn wangen. Ik ben er. En ik ben gezien. Op een juiste wijze. Hierop heb ik gewacht. Blijkbaar. Hiervoor ben ik gekomen. Ik voel me compleet op dit eigenste moment. Je geeft me de tijd om te bekomen van dit geboorteproces. Dat voel ik. En die tijd neem ik.
Ook al is de kloktijd dezelfde. Ik ervaar meer tijdruimte. Ook nu nog. Helend voelt dit nu aan in mijn lijf. Ik drink het. Ik verwerk het. En ik vermoed dat mijn autonoom zenuwstelsel dit ook aan het verwerken is. Deze oprijzende gedachte laat ik snel varen. Ik zou kunnen slapen.
(Els Soetaert)
P:S: Dit schrijfsel #07 vormt de laatste van mijn eerste reeks AUTHENTIC MOVEMENT - schrijfsels, een schrijven gebaseerd op eigen ervaring; een werkelijkheid, en verder aangevuld vanuit mijn getuigen zijn en inbeelding.
Hoe beschrijf je wat niet in woorden te pakken is? Dit schrijven is geen betrachting om AUTHENTIC MOVEMENT te definiëren en vast te leggen. Omwille van de meanderende aard van dit Luisterend Bewegen, - om het snel even in andere woorden te benoemen- , kan ik enkel een bedding aanbrengen waarin ik Authentic Movement op haar eigen-aardige wijze kan laten stromen. Meanderend wens ik je te prikkelen, nieuwsgierig te maken, goesting te geven, om zelf het helende bewegingsveld van de open ruimte in te gaan :)