We hebben een afspraak. Van bij aanvang. Een radicale afspraak. Het is goed om deze te herinneren. Vooral bij de start van deze bijzondere samenkomsten. Vooral voor mij.
Deze simpele afspraak volhouden, merk ik, is niet vanzelfsprekend. Ik heb de neiging om toch iets anders van jou te verwachten. Soms. Ik weet dat daar een valkuil ligt. Nee, schud ik zachtjes met mijn hoofd. Het is een manier om die drang om iets te vragen, ook al is het vanuit stilte, aan de hand van een lichaamsgebaar te bezweren.
Getuige zijn. Ik van mezelf. Jij van mij en ook van jezelf. Mijn hoofd gloeit. Binnenin.
Jij bent een stille getuige. Je bent er. Je leest mij. Zonder interpretatie. Zonder commentaar. Je vult niet in. Je beoefent zonder oordeel te zijn. En tegelijkertijd voel jij bij jezelf wat mijn bewegen, mijn daar-zijn, bij jou innerlijk teweegbrengt. Hoe is dat voor jou? Dat ga ik niet vragen. Niet luidop. Alhoewel dit soms bij mij opspeelt. Begrijp je? Een verlangen het toch te horen. Wat verwacht ik dan?
Nee. Ook deze keer wil ik voelen wat er te voelen is. Zonder tussenkomst. Zonder ook een ander deelmoment dan deze. Nu, op dit moment. Samen in stilte.
Dit is de afspraak tussen ons. Eentje die we samen steeds opnieuw voornemen. Ik ben vragende partij. Jij stemt in. Dat hoor ik, want je zegt niks.
Ondertussen ben ik nog geen millimeter verder gekomen. Lijfelijk niet. In mijn gedachten wel. Wat een weg heb ik niet afgelegd. Het is nodig. Mijn tenen krijgen bewegingsruimte. Ze rekken en strekken zich en ik voel opnieuw deze houten vloer. Ik ben er (terug).