En ik ben jouw getuige. Dat zeg je. Mijn ogen sluiten zich. Wederom.
De jouwe blijven wagenwijd open. Zo beeld ik het me in. Het zet me op mijn ongemak. Ik merk dat op in mijn buik. Een beetje boven mijn navel. Er roert daar iets. Het is daar onrustig. Ik weet niet waar kijken ook al zijn mijn ogen potdicht.
Ik maak me kleiner. Zak door mijn knieën en krul mijn bovenlijf over mijn bovenbenen heen. Meer dan een gewone hurkzit. Mijn kin rust op mijn knieën. Wel, rusten is niet het juiste woord.
Jij kucht. Ik duik nog even steviger in mekaar en trek nog meer spieren samen. Dit is niet aangenaam. Ik wens te verdwijnen. Ik schuif zachtjes op mijn tenen om mijn as en breng zo mijn rug naar jou toe. Ok, dit klopt. Hoe ik dat weet?
Mijn handen die zich ondertussen ook om mijn onderbenen heen hadden geperst reiken nu naar de vloer. Ik raak de vloer aan. Eerst met mijn vingertippen. Alsof ik naga wat er onder mijn vingers ligt. Is het te vertrouwen?
Ook al weet ik dat het die houten vloer is, toch check ik wat ik onder handen heb. Voor mij voelt het nu aan als zand. En de herinnering aan mijn vele spelen in de zandbak komt in me bovendrijven. Mijn palmen drukken zich in het zand. Mijn afdrukken. Ik glijd verder het zand door. Mijn knieën, - boef ! En nog verder weg. Mijn lichaam volgt. Shhh ! Ik schuif tot op mijn buik. Mijn armen helemaal voor mijn hoofd uitgestrekt. Mijn vingers grijpend in het zand. Een houvast.
Een lichamelijke herinnering weet zich ontmoet. Mijn buik rust op het vochtige zand. Mijn hoofd legt zich neer op haar rechterzij. Pas nu kan ik mijn gewicht lossen. Een diepe uitademhaling volgt. Hu-gh! Ik zak nog meer het mij dragende zand in.
Hier ben ik. Blijkt dat ik niet meer bezig ben met jij, zoals bij aanvang. Ik ben helemaal hier. In de zandbak.
En jij? Waar ben jij? Zie je me nog? Ben jij er nog als getuige?
(foto: Els Soetaert - eigen werk- voor artistiek locatieproject PENINSULAE #01)