En plots zwaaien mijn armen in een grote boog, mijn handen glijdend over de grond, tot over mijn hoofd. Mijn rechterhand neemt de pols van mijn linkerhand vast. Het is geen pols meer. Ik heb een slang vast. Net onder zijn muil. Die muil staat wagenwijd open. Gevormd door mijn gespreide vingers en duim. Zo dicht bij mijn gezicht, zeg.
Mijn benen trappelen. En mijn voeten gebruiken afwisselend de vloer om meer kracht te vinden. Mijn lippen persen zich samen. Ik schuif trappend en stotend, nog steeds op mijn rug, door de ruimte.
Het is geen spel. De hardheid van de vloer weerkaatst in mijn hielen. Ik voel mij rood worden van inspanning. En maak kreunende geluiden. Mijn pols, de slang, doet pijn. Ik knijp er zo hard in, en nog harder, tot ...
Ik ben de slang. Dit dien ik te stoppen. Ik open mijn ogen en zoek jouw ogen. Je zit niet onmiddellijk in mijn gezichtsveld. Ik dien me in de ruimte te heroriënteren. Daar.
Jij maakt een kort knikkende beweging met jouw hoofd terwijl je hoorbaar uitademt. De spanning druipt uit mijn lijf. Opgelucht dat ik niet alleen ben.
(foto: Els Soetaert voor PENINSULAE #04)