Laat ik één stap zetten. Eén zin schrijven.
Hier sta ik dan. Jij bent mijn getuige.
Vanaf nu sluit ik de ogen.
Jij ziet mij. Ik jou niet.
Mijn linkervoet draagt mijn gewicht. Ik voel de druk in mijn voetzool vergroten. Meer precies in de bal van mijn voet. Mijn rechtervoet en knie gaan omhoog. Niet te veel. Genoeg om een kleine beweging naar voor te maken. Ik heb een tweede stap gezet.
O nee ! Toch niet ! Mijn voet trekt zich ijlings terug naar achter. Iets in mij vertrouwt de voorwaartse beweging niet. Als vanzelf strekt mijn linkerhand naar voor en naar boven en komt zo ongeveer op schouderhoogte. Mijn palm richt zich naar buiten. Het lijkt of mijn lichaam 'STOP!' zegt. Zo voelt dat aan. Ik vraag mij op dat moment af: 'Stop, aan wie?' Wie wil ik stoppen? Ik voel een kleine samentrekking van mijn cellen achter mijn borstbeen. Mijn adem stokt even.
Ik zeg niets. Het is mijn lichaam dat spreekt.
Heb je dat gezien?
Heb jij dat ook gevoeld?
Jouw getuige zijn hiervan stelt me gerust.